Poznałem Andrzeja, kiedy miałem 18 lat. Prowadził zespół jazzowy w szkole muzycznej w Nowej Hucie, na który regularnie uczęszczałem. Pamiętam, że stresowałem się na pierwszych spotkaniach, bo On zawsze budził respekt… Nie chodziło nawet o to, że świetnie grał, ale o jego niezwykłą osobowość. Zawsze odbierałem go jako kogoś silnego charakterologicznie, mającego swoje mocne przekonania (czego doświadczaliśmy także na zespołach). To był niezwykły czas, byliśmy zapatrzeni w Niego jak w obrazek, był dla nas wielkim autorytetem w dziedzinie muzyki, to było bardzo inspirujące i budujące w tym czasie – przebywać wokół kogoś takiego. Andrzej, będąc wymagającym pedagogiem, często brał kontrabas i grał razem z nami – początkującymi muzykami. Dla mnie osobiście znaczyło to bardzo wiele i motywowało do dalszej pracy. Pamiętam, jak czekałem na każdy czwartek, i uciekałem z lekcji polskiego w liceum, aby być obecnym na tych zespołach. Zawsze imponowało mi to, jak bardzo zorganizowanym był człowiekiem. Pamiętam kiedyś, jak przyjechał do mnie i spakował bębny w 3 minuty – byłem w szoku, że coś takiego jest możliwe! Niezwykła była w Andrzeju jego bezinteresowność. On nie szukał oparcia w ludziach, on po prostu oparcie dawał. Był silnym człowiekiem. Nie zapomnę naszego ostatniego spotkania w szpitalu. Przyszedłem w odwiedziny, po uprzednim telefonicznym zaproszeniu Andrzeja. Bardzo obawiałem się tego spotkania, bo nie wiedziałem, jak się zachować. On był już wtedy w zaawansowanym stadium choroby. Uderzające było to, że nie mówił zupełnie o tym, nie użalał się nad sobą. Myślę, że było mu trudno… Pytał mnie, czy nie potrzebuje pomocy, powiedział, że załatwi mi lekcje w Stanach. Właściwie to nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Z trudem kryłem wzruszenie… To był ostatni raz, kiedy się widzieliśmy… Myślę, że Andrzej wiedział bardzo dużo o muzyce, ale i samym życiu. Czuć było, że jest kimś bardzo odpowiedzialnym, twardo stojącym na ziemi. Często brakuje mi go teraz. Brakuje jego doświadczenia, jego osoby, jego nieustannej motywacji do tego, by być lepszym człowiekiem. Właśnie w taki sposób na mnie działał, wcale niewiele mówiąc wprost. Wiele można było wyczytać z jego postawy. Często wracam do jego nagrań, zarówno kwartetu, jak i AmenBandu. Ta muzyka wiele mówi o nim samym i nie pozwala zapomnieć, jak wielkim był muzykiem i kompozytorem. Jego odejście było dla mnie jedną z największych strat – muzycznych i personalnych”.